Mijn verhaal gaat over vertrouwen, onbevangenheid, lef. Over er samen voor gaan.
Over succes en mislukking. Over groter, beter, volwassener worden. Het is een
doorlopende zoektocht waarbij ik ben gaan beseffen dat er nauwelijks universele
wijsheden zijn.
Tegelijkertijd besef ik dat er wel degelijk grotere patronen zijn te
ontdekken. Overal. Binnen het individu, het team of de afdeling, de organisatie,
de maatschappij, de wereld waarop wij wonen.
Radertje
Ik ben een ‘oen’: open, eerlijk, nieuwsgierig. Ik ben tevreden met mijn leven:
ik ben getrouwd, heb drie fantastische kinderen en sinds kort een 17-jarige
pleegzoon. Ik heb zo mijn opvattingen over van alles en nog wat. Zo heb ik een
mening over hoe het al dan niet anders zou kunnen in Nederland, in Europa en in
de wereld. En ook over wat in mijn ogen belangrijk is voor goed ondernemerschap,
werkgeverschap en ouderschap. Ik denk als ervaringsdeskundige te weten wat
succes en mislukking is. Ik vind dat mensen verantwoordelijk zijn voor hun eigen
lot. Ik weet dat ik belangrijk ben voor een aantal mensen om me heen, in mijn
werk en privé. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit uiteindelijk relatief is.
Dat het slechts meningen zijn. Dat andere mensen heel anders kunnen denken dan
ik en dat ik uiteindelijk maar een heel klein radertje ben in een groter geheel,
wat dat ook is.
In den beginne..
Mijn verhaal zou op elk moment in tijd kunnen beginnen. Bijvoorbeeld op het
moment dat ik als middelbare scholier in de Rotterdamse havens mijn vakantiegeld
verdiende en daar leerde dat de term ‘hoogst genoten opleiding’ niets zegt over
wie of wat je bent. Of toen ik als 17-jarige voor het eerst een Alpencursus
leidde en merkte wat ‘verantwoordelijk zijn voor anderen’ betekent. Of hoe ik na
een gewelddadige beroving berooid - met alleen nog mijn gescheurde kleding aan -
op een parkeerplaats in Texas stond en ontdekte dat er altijd medemenselijkheid
en oplossingen bestaan. Maar laat ik hier het moment nemen waarop ik - aan het
eind van mijn vierde studiejaar psychologie - met een oude vriend en
studiegenoot het plan opvatte om een tweejarig train-de-trainerproject op te
zetten.
Kangoeroe
We begonnen met dit project tijdens onze studietijd en zetten het na ons
afstuderen op commerciële basis voort. Dat betekende dat we – werkend vanaf
zolderkamers – insprongen op een aantal klussen die ons vanuit het Ministerie
van Justitie (gevangeniswezen) gegund werden. We crossten het land door in niet
altijd even betrouwbare auto’s. Wat was ik trots toen ik voor het eerst in een
echte leasewagen kon gaan rijden!
We groeiden snel. In omzet, klantenbestand, dienstenaanbod, medewerkers. Van
simpele trainingen naar complexe organisatie-ontwikkelingstrajecten. Van
uitvoerder naar strategisch partner van het executive management. Naar een
steeds meer divers klantenbestand. Natuurlijk werkten we hard. En toch leek het
of het op de één of andere manier vanzelf ging.
Centraal stond voor mij altijd ons driemanschap. Als De Drie Musketiers
veroverden wij ons een niet onverdienstelijke plek in de trainings- en
advieswereld. Onder het motto één voor allen, allen voor één... benutten we
elkaars specifieke kwaliteiten ten volle, waren we eigenwijs én flexibel en
bleven positief kritisch tegenover elkaar. We gunden ideeën de tijd en de ruimte
om verder uit te kristalliseren. We hadden veel energie en lef. Dat bracht ons
veel en ver. Groot was mijn teleurstelling toen bleek dat de magie van het
driemanschap uitgewerkt raakte; pijnlijk maar leerzaam, die periode.
Van extern naar intern
In de loop der jaren ontstond bij mij het verlangen om, in plaats van de externe
deskundige te zijn, medeverantwoordelijkheid te dragen voor de ontwikkeling en
uitvoering van beleid. Met m’n voeten in de klei van een organisatie te staan.
Ik aanvaardde daarom een baan in loondienst bij een vooraanstaande
farmaceutische groothandelsorganisatie, onderdeel van een internationaal
opererend concern. Daar kreeg ik o.a. de kans om een integraal Management
Development Programma voor de Nederlandse organisatie, en later ook
internationaal, te ontwikkelen. Ik kreeg een voortrekkersrol in het
integratieproces van de diverse bedrijfsonderdelen in Nederland tot één
organisatie.
Hier leerde ik dat optimistisch en constructief doorzetten zich acht van de tien
keer uitbetaalt. En ook dat bedrijfsprocessen vaak een grote, irrationele
component hebben; hoe Nederlandse belangen vanuit internationaal oogpunt heel
relatief kunnen zijn; dat vertrouwen krijgen en geven, hard werken, gebruik
maken van de expertise van iedere betrokkene en soms ook afscheid nemen van een
enkeling, cruciaal is voor succes. Via diverse stappen werd ik uiteindelijk
HR-verantwoordelijk voor deze apotheekorganisatie met ruim 1000 medewerkers.
Persoonlijke effectiviteit
In 2015 maakte ik de keuze om me opnieuw als zelfstandig ondernemer te vestigen. Ik ben er – na mijn jarenlange ervaring met en in organisaties – nu nóg meer van overtuigd dat mensen het verschil maken. Daarom richt ik me nu primair op de ontwikkeling van het individu, uiteraard als professional in de organisatiecontext, maar ook als mens in de breedste zin van het woord.
Ik heb ervaren hoe je ‘in een flow’ kunt zitten, dat alles vanzelf lijkt te gaan. Maar ook dat er periodes kunnen zijn dat alles moeizaam gaat en enorm veel energie kost. Waar zit ‘m dat dan in? En, belangrijker: hebben we daar zelf invloed op? Ik vind het fascinerend te constateren hoe wij onszelf soms klem zetten, hoe belangrijk wij onszelf soms vinden – vaak terecht, maar soms zeker niet – terwijl er grotere krachten aan het werk zijn. Hoe ga je om met de uitdagingen, beperkingen, problemen en vragen die zich aan je voordoen? Heb je begrip voor de om je heen werkende krachten? Omarm je die of bestrijd je die? Wat is dan de meest wijze keuze? En wat is dan ‘wijsheid’? Op welke manier ben je persoonlijk het meest effectief?
